De cliënt die ik nooit zal vergeten.
We fietsen in tegengestelde richting en toen we elkaar naderde gaven we elkaar met een big smile een high five.
Hij, nu 17 jaar, ging drie jaar geleden niet meer naar school. Hij had vaak buikpijn en had paniekaanvallen wanneer hij naar buiten moest.
Hij zat het liefst op zijn kamer achter zijn laptop.
Inderdaad te gamen.
En nu zat hij stralend op de fiets. Het ontroerde mij.
De eerste keer dat ik bij hem kwam zat hij ineengedoken naast zijn vader. Keek mij amper aan en gaf korte antwoorden op mijn vragen.
Zijn vader had tranen in zijn ogen. Zijn blije, vrolijke, creatieve, sportieve zoon was ver te zoeken.
Iedere week zat ik bij hem boven op zijn kamer. Ik zat op zijn bed en keek hoe vliegensvlug zijn vingers over het toetsenbord gingen. In stilte ‘bewonderde’ ik zijn reactievermogen en vindingrijkheid hoe hij zijn tegenspelers uitschakelde.
Ademloos luisterde ik naar de gesprekken die hij, vaak in het Engels, had met zijn medespelers.
Na een paar keer vroeg ik of hij wilde uitleggen hoe het spel ging.
Heel gedetailleerd legde hij mij uit hoe het spel ging. Ik begreep er geen snars van maar ik genoot van zijn enthousiasme.
Op deze manier hadden we contact en gaande weg werden de korte zinnen langere gesprekken.
Hij stelde mij vragen over wat ik deed en waarom ik bij hem kwam.
Het eerste jaar kwam ik wekelijks bij hem. Ik luisterde geboeid naar zijn verhalen en ondertussen was ik eerlijk over mijn doel.
Dat hij weer zonder buikpijn en paniek naar buiten kon. Over de andere doelen daarna had ik het nog niet.
Iedere keer deed ik de gordijnen en het raam open als ik binnenkwam.
En op een dag waren de gordijnen en het raam al open toen ik kwam. Het licht scheen de kamer binnen en ik kon mijn geluk bijna niet op.
Het werd een weg van afstemmen, aanblijven, op mijn bek gaan, succes ervaringen, terugval en sprongen vooruit.
Samen met zijn ouders hebben we het licht in zijn ogen, de kracht in zijn lijf, de energie in hemzelf en vooral de smile op zijn gezicht weer teruggevonden.
Ik ben enorm trots op deze jongen.
Hij gaat met frisse tegenzin naar school, iedere dag, staat 3x per week zich uit te sloven in de sportschool, wil volgend jaar studeren in Spanje en heeft zijn eerste date gehad.
Vanaf het eerste contact was ik ‘verliefd’ op hem en dat ben ik nog steeds.
Ik zal hem nooit vergeten.
