Welk pad kies jij?
Mijn cliënt was gewend om hard te werken. Ze zette zich graag in voor anderen. Wist en voelde precies aan wat een ander nodig had en vulde dat met gemak in.
Ze vond het ook lekker om meerdere dingen tegelijk te doen. En kon doorgaan totdat ze er bij wijze van spreken bij neerviel.
Dat heeft haar veel gebracht. Haar werkgever was super blij met haar, ze kon er altijd wel een klusje bijnemen.
Maar ik zeg niet voor niks KON, want nu kan ze niet meer.
Ze heeft een vervelende druk op haar borst en voelt zich niet zo prettig meer.
Haar lichaam zegt STOP en ze heeft ernaar geluisterd.
Ze heeft een paar maanden thuisgezeten en heeft ondertussen een paar sessies bij mij gehad.
Leerde veel over haar patroon en hoe ze dit zelf steeds in stand hield.
Aanpakken, doorgaan, eerst het lijstje afwerken en daarna pas pauze nemen.
Als die pauze dan kwam wist haar lichaam niet meer hoe het moest ontspannen.
Stap voor stap ervaarde ze dat wanneer ze haar handelingen langzamer en met aandacht deed, het eigenlijk net zo efficiënt was.
Ze leerde de signalen van haar lichaam te voelen en ontdekte dat haar lichaam heel goed kan aangeven waar ze behoefte aan heeft.
Nu ze weer aan het werk is kwam opeens toch weer die druk op haar borst, wat was er aan de hand?
We bekijken het met een oefening buiten.
We lopen naar een plek waar het pad zich splitst in 4 paden.
Ieder pad heeft een ‘obstakel’, het een wat hoger en ingewikkelder dan het andere.
Ik vraag haar welk pad ze kiest.
Ze kiest direct voor het pad met het hoogste obstakel. Ze lacht en zegt; daar word ik naar toe getrokken. Leuk, uitdaging. Ze voelt een beweging naar voren. Tegelijk voelt ze ook een bepaalde spanning hoog in haar lichaam.
Wanneer ze zich richt op de andere paden en, op mijn verzoek, haar ogen dicht doet voelt ze bij ieder pad of haar lichaam naar voren of naar achteren gaat.
Bij het pad wat een omweg en een klein obstakel heeft, gaat haar lichaam naar achteren. Ze voelt geen Ja om dit pad te nemen.
Bij het pad met een heel ingewikkeld obstakel gaat haar lichaam ook naar achteren en voelt ze spanning. Een duidelijke Nee.
Bij het pad met een iets hoger maar makkelijk te nemen obstakel voelt haar lichaam heel rustig. Ze voelt een beweging naar voren en ze heeft eigenlijk wel zin om te weten hoe het pad loopt.
Wanneer ik haar vraag zich nogmaals te richten op het pad met het hoogste obstakel voelt ze opeens een druk op haar borst. Het voelt eigenlijk helemaal niet zo prettig als haar hoofd dacht.
Ze doet haar ogen open en richt zich weer op het pad met makkelijke obstakel. Ze wordt er heel blij van maar vindt er ook iets van. Het mag eigenlijk niet ‘makkelijk’ zijn voor haar.
Ze is gewend om te kiezen voor uitdaging, ergens moeite voor doen.
Iets moeiteloos doen ligt niet voor de hand.
Opeens realiseert ze zich dat ze dit van haar kinderen ook verlangt. Ze moeten wel moeite doen voor school. Ze zijn intelligent genoeg dus waarom zou je voor de MAVO gaan als je meer je best doet en hard werkt ook de HAVO kunt?
Mogen je kinderen hun eigen pad lopen?
Mogen zij kiezen voor moeiteloosheid?
Mijn ouders hebben mij nooit onder druk gezet. Ik heb 7 jaar over mijn HAVO gedaan. Blijven zitten in de 2e brugklas, daarna naar 3 VWO, daarna naar 4 HAVO en nog een keer gezakt voor 5 HAVO.
En weet je, ik heb het heel erg naar mijn zin gehad. Ik kijk terug op een hele leuke schooltijd en had het niet willen missen. Inmiddels ben ik 55 jaar en heb het leukste werk wat ik mij kan voorstellen.
Mijn cliënt en ik nemen het pad met het makkelijke obstakel.
Het voelt heel rustig, prettig en het geeft een voldaan gevoel.
Als we omkijken zien we dat uiteindelijk ieder gekozen pad op hetzelfde pad uit komt.
Dus waarom zou je het jezelf ingewikkeld of moeilijk maken als je ook kunt kiezen voor meer rust, minder spanning en meer plezier?
Aan jou de keuze; welk pad neem jij?